Nga: Mimoza Agalliu   -Tiranë

Ashtu si Hëna , që lind e shuhet  në udhëtimin e saj  përtej  reve, edhe pulset e  zemrës  fillojnë  aritminë  e mungesës  së  dashurisë.

Vjen nje moment, kur  ti  i ke thënë  të gjitha  dhe  aty fillon disfata.

Cili është  problem?!   Ai apo ajo?!

Askush, përveç  faktit,  që  njeriu nuk duhet  të lodhet së dashuri …..Po, po ndodh edhe kështu…

Ti e largon vete atë, e shtyn për tutje, sa për të qëndruar  pak  vetëm  në meditimet e tua. Gjen njëmijë e një arësye, që  t’i  fshihesh, pa menduar që rrezikon ta humbasësh.

Ka shumë  “viktima”,  mes gjetjes e mosgjetjes përsëri , të  asaj që  ti e quajte çast  të  “tepërt”.

Fillon dhe gjen njëmijë  e një arësye, për ta vrarë me fjali të egra, të ashpra, duke e goditur  pa  mëshirë…Ajo fillon e zbehet, duke marrë  plagët , që ti i krijove vetë, për  të kënaqur  egon  tënde…

Mundohesh  të  gjesh parajsen tënde, në  mijëra copa emocionesh  të

shpërndara  nëpër  vendet , ku shkel, por  pa  arritur ta arkitekturosh një  të tërë,  zemër të vërtetë… Se një gjysëm, nuk mund të  quhet një e vetme.

Kur  retë  fillojnë të lëvizin me shpejtësi  në qiell,  trupi të futet mes tyre dhe  rrokulliset në mijëra dritë  yje larg.  Shikon  sesi  ndjenjat copëzohen në grimca të imta, duke formatizuar lotin e nxehtë..

Loti  është  mall,  por  është  dhe inat.  Dikush e fsheh, dikush e pi me gllënka. Shija  mbetet në pusin e  thellë të ndjenjave,  pa kuptuar  rrëshqitjen e saj të nxehtë  nëpër  kohë…

Eshtë  e vërtetë që jeta të rrokullis në mijëra rropatje edhe atëherë, kur ti mendon se je në  çaste magjike  të ekzistencës tënde…

Pikërisht  atëherë,  ti  ke humbur  shumë, por jo veten .Vetja nuk mund të shuhet nga disa lëndime, as të gjakoset,  pse u rrëzove ashpër.

Koha  pastron udhët e  ferrat kalben, bëhen  pleh për një rilindje…

Pas kësaj,  lindin mijëra yje, që  të  rrëfejnë se ku të  hedhësh  hapin ,- te balta apo te bari.

Por,  përsëri njeriu, si qënie e çuditshme ,  shkon të  prekë  gjithçka, që  i del përpara, kërkon të provojë …

Kjo është zgjedhje, që bën për të qëndruar  pastër   a  baltosur. Do të  provojë sa i fortë është përballë  ndjenjës.

Nuk njoh diçka  më  të fortë se ndjenja,  njoh vetëm humbës  betejash me të… Humb më shumë  ai, që është  më  egoist , në  fakt humbin të dy.

Atëherë,  futesh  në oqeanin e thellë,  ku ozonet   mungojnë , ku masat e përzierjes së  ndjenjës  ftohen, si një akullnajë,  që  nis udhëtimin  në rrugë të  panjohura..

Atëherë,  ti  kujton kur ishe valë dhe dallgët e pendesës  fillojnë  të të mbysin ngadalë,  derisa asfiksimi  ta  le në  mëdyshje  ekzistencën  përsëri.

Rrallëkush e gjen burimin e nxehtë  ta shkrijë, vetem prej egos së  sëmurë.

Ne pyesim: Pse ndjenja na vret?!

Ndërkohë , ne e degdisim atë në labirinthe të errëta dhe, kur na mungon, e thërrasim të vijë,  kur ajo nuk ka më  kthim pas. Edhe kur  tentojmë, përsëri ajo e ka humbur shkëlqimin natyror, por ne e trukojmë  për të kënaqur  përsëri  egon  tonë.

Aty nis tatëpjeta,  kur fjalët janë   heshtje e heshtja vret…

Fillon rropatja e ndjenjës…

Ti, ti, ti e ke fajin, jo egoja ime!

Por  ç’faj  ka ndjenja, kur ajo është  frymë dhe fryma jetë?!

Për  egon tonë vrasim jetën  çdo ditë,  ngapak .  E duam  jetën, e duam frymën, por përse e sakrifikojmë,  kur   buzës  mund  t’i veshim një  puthje të njomë?!

Harron se ndjenja është  vazhdimësi  jete . Pa këtë,  je një pemë  me rrënjë   të shtrira në sipërfaqe, ku shkelet dhunshëm  nga  çdo  këmbë.

Kush e mbjell keq pemën, rritet me deformime në  trung dhe kjo prish bukurinë,   që i ofrohet shpirtit.

Ndaj, nëse ti, ke vendosur  t’i arratisesh ndjenjës, e  ke shfytyruar atë, duke rrëzuar  para  këmbëve tua një rrogoz petalesh të  bardha, të  cilat nesër kthehen në baltosje për  të  të  nxirë  të nesërmen.

Çdo  ego  është  kaq e vogël,  para ndjenjës.

Ndaj,  paqja me të  është  arratisje, në skajet  e pafundme qiellore.

Tiranë, korrik 2014