Qamile Aliu

Maturante e shkollës së mesme Adem Gllavica

Lipjan- Kosovë

Poezi

———————————————————-

“Përse?”

Përse ne qeshim?

Përse ndonjëherë qajmë?

Përse ti je e pasur?

Përse ai është i varfër?

Përse ai nuk sheh?

Përse ajo nuk dëgjon?

Përse njeriu gënjen?

Përse ai lëndon?

Përse kemi gjuhë

Të ndryshme kur

Në një botë jetojmë?

Përse jemi kureshtarë

Çdo enigmë ta

Zbulojmë?

“Çështë e vërteta?”

Në se flet

Të tjerët të lëndojnë,

Nëse hesht,

Lëndon vetveten,

Në dilemë je

Dhe me jetën.

Vetë jeta

një gënjeshtër,

apo e vërtetë,

është kjo enigma

që do të ekzistojë

Sa të ketë jetë.

 
“Të kesh ”

Të kesh liri,

Nuk do të thotë

T’i paragjykosh

Të robëruarit.

Të kesh pasuri

Nuk do të thotë

Të qeshësh

Me të varfërit

Të kesh shëndet,

Nuk do të thotë

Se s’duhet ta

Ndihmosh të sëmurin

Të kesh dashuri

Do të thotë

Se ke shumë,

Por ndaje me ata

Të cilët ta dhuruan atë.

Prandaj edhe nëse ke,

Mësohu të jesh

Më pak egoist

Nëse do vazhdosh

Të ecësh përpara.

“Pesha e fjalës”

Gjë që s’matet dot

Është pesha e fjalës,

Gjë që të bën të ndryshosh

Aty ku duhet

Dhe me ata që ja vlen

Të ndryshosh

Gjë e cila të bën

Të kesh buzëqeshjen

Më të ëmbël në botë.

Gjë që shkatërron atë

Dhe gjithçka që ti ke krijuar

Me heshtjen tënde.

Gjë që të bën

të mendosh

Para se sa të reagosh

Gjë e madhe në

Jetën tonë është

PESHA E FJALËS

Sonë.

“Çka…?”

Çka të besoj?

Atë që më thua ti,

Apo atë që më shohin

Sytë e mi?

Çka të flas?

Atë që dëgjoj nga ty,

Apo atë që të tjerët

Më thonë për ty?

Çka të bëj?

të dëgjoj mëndjen

E të largohem nga ty,

Apo zemrën

E të të fal përsëri?

“Adoleshenca”

Kjo rini po shkon

Pa u hetuar fare,

Aventurat po përfundojnë,

Një jetë tjetër po fillojmë.

Tani jeta është një enigmë,

Nëse duam ta fitojmë

Duhet ta zbulojmë.

Ditët kalojnë,

Bashkë me to edhe rinia,

Si vallë s’e kuptonim

Se po shuheshin

Vitet më të mira?